Na Namibië hebben we nog een paar dagen doorgebracht in het noordwesten van Zuid-Afrika (provincie Northern Cape), vlakbij de grens met Namibië. Daar zijn meerdere nationale parken, waarvan we er twee hebben bezocht: Kgalagadi en Augrabies Falls. Het gebied is ook een wijnregio die 10% van Zuid-Afrikaanse wijn produceert; een bezoek aan wijngaarden mocht dus niet ontbreken.

Terug in Zuid-Afrika

Terug in Zuid-Afrika

Kgalagadi Nationaal Park

Omdat we in Etosha geen grote roofdieren hadden gezien (leeuw/luipaard/cheetah) en we sowieso nog nooit een cheetah van dichtbij gezien hebben, besloten we naar Kgalagadi NP te gaan, omdat deze bekend is om de grote aantallen roofdieren. Helaas hadden we pech. Terwijl de mensen in de auto naast ons op het parkeerterrein vertelden dat ze zojuist binnen 10 min een leeuw en een cheetah hadden gezien, hebben wij niets van dat alles gezien. Wel hebben we de grootste verzameling gemsbokken gezien (het park heette vroeger gemsbok-park), veel andere grazers en heel veel vogels. Bovendien ligt het park in het duinlandschap van de Kalahari-woestijn, dus konden we genieten van een mooi en bijzonder landschap.

DSC05387

Grote groep springbokken

DSC05389

Wildebeesten in mooi duinlandschap

DSC05396

Jackal

DSC05398

Heel veel gemsbokken (dit is maar klein deel van wat we gezien hebben)

Vechtende gemsbokken

Vechtende gemsbokken

DSC05401

Roofvogel

DSC05409

Familie meerkatten

DSC_0177

DSC_0158

Mooi vogeltje

We verbleven op een rustige camping buiten het park. Waar ze semi-wilde meerkatten hadden. (Ze waren opvang voor meerkatten die bevrijd waren uit gevangenschap; het is verboden een meerkat als huisdier te hebben maar dat komt af en toe wel voor.) En waar we lekker konden braaien. En het ’s nachts en ’s ochtends heel erg koud was! (rond het vriespunt)

Onze campingplek met braai

Onze campingplek met braai

DSC05417

Camping met meerkatten

DSC05440

Meerkatfamilie

IMG_1917

Spelende meerkatten

Spelende meerkatten

DSC_0035

Vanaf het park reden we naar Upington, twee uur lang door de woestijn op een prachtige asfaltweg met bijna geen verkeer. (In Namibië zou dit geen asfaltweg zijn geweest, dus we hebben er van genoten;) )

En ja, deze foto heb ik staande op de weg gemaakt, terwijl auto's daar 120 km/u mogen. Zo weinig verkeer was er...

En ja, deze foto heb ik staande op de weg gemaakt, terwijl auto’s daar 120 km/u mogen. Zo weinig verkeer was er…

Augrabies Falls Nationaal Park

Upington was een goede stop voor boodschappen (na drie dagen geen winkel gezien te hebben) en om ergens te gaan lunchen. (De keuze was snel gemaakt met maar één restaurant dat niet onderdeel was van een keten.)

Vervolgens reden we door naar Augrabies Falls NP. Bij Augrabies stort de Oranjerivier vrij spectaculair via een waterval naar beneden om vervolgens door een diep ravijn te stromen. De watervallen zijn de moeite waard, maar ook de omgeving is mooi, met leuke wandelmogelijkheden.

DSC05501

De waterval van Augrabies

Lunch met uitzicht

Lunch met uitzicht

Kleurrijke hagedis

Kleurrijke hagedis

We hebben een mooie wandeling gemaakt in het park.

DSC05449

In Augrabies NP

DSC05451

De rivier stroomt hier door het ravijn

DSC05460

De eerste wolkjes na wekenlang strakblauwe luchten

We passeerden een groep baboons die gelukkig banger voor ons waren dan andersom

We passeerden een groep baboons die gelukkig banger voor ons waren dan andersom

Op het uitzichtpunt

Op het uitzichtpunt

DSC_0237

DSC05489

Het water stroomt overal door het park, met gesleten rotsen en potholes

DSC_0248

Afkoelen bij het water 😉

DSC_0259

Water over de weg

De dag erna gingen we naar een andere deel van het park: Riemvasmaak. Daar hebben ze een hot spring in een mooie omgeving. Omdat toen de schoolvakanties voorbij waren, hadden we de plek voor onszelf.

DSC05506

Riemvasmaak

DSC05518

Vlakbij de hot springs

DSC05523

Privé hot springs

De volgende dag hebben we verschillende wijnen geproefd in de regio: lekker en niet duur! Dus we hebben onze Zuid-Afrikaanse wijnvoorraad enigszins uitgebreid 😉

Wijnproeven bij Oranje Rivier Wineries

Wijnproeven bij Oranje Rivier Wineries

Na wederom lunch in Upington reden we terug naar Johannesburg. Waar vandaan Anneke twee dagen later vertrok naar Nederland. Frans zou nog 2,5 week in Zuid-Afrika blijven.

Op het vliegveld voor Anneke's vertrek

Op het vliegveld voor Anneke’s vertrek

Vanaf Sesriem reden we naar de Naukluft Mountains. Omdat we langs een wijngaard kwamen (één van de drie die Namibië heeft!) hebben we daar een korte stop (met wijn en kaas) gemaakt.

DSC04898

Naukluft Mountains

De Naukluft Mountains zijn een wat minder bekende en populaire bestemming, maar erg mooi en je hebt er veel mogelijkheden om te wandelen – en daarbij wilde dieren te spotten (wij zagen een kudu van heel dichtbij, en een heleboel baboons). De eerste nacht was erg rustig, behalve een bezoekje ’s ochtends van een baboon die onze kampeerplek grondig doorzocht op eten. Het auto-alarm schrikte hem af 🙂 Wij kozen voor een wandeling die 7 uur zou moeten duren, en langs een rivier, door een droge rivierbedding en over een berg liep. Vanwege de slechte bewegwijzering, waardoor de we regelmatig omliepen, duurde de wandeling uiteindelijk 9 uur. Gelukkig kwamen we onderweg een leuk Zwitsers-Canadees stel tegen, wat heel gezellig was en hielp, omdat vier paar ogen meer zien dan twee.

DSC04902

Langs de rivier lopen

DSC04915

DSC04917

DSC04919

Bovenop de berg

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

DSC04932

DSC04941

DSC04943

DSC04947

Droge rivierbedding in het dal

DSC04950

Op zoek naar de weg terwijl de zon achter de bergen is gezakt…

DSC04965

Ze hadden ons geadviseerd onze tent open te laten, omdat baboons deze anders misschien kapot zouden maken bij hun zoektocht naar eten. De tent was bezaaid met baboon-afdrukken, de auto was op geplast en de firelighters waren half opgegeten…

Swakopmund

Vanuit de Naukluft Mountains reden we in één dag naar Swakopmund, een plaats aan de kust. Wederom een lange dag vol mooie uitzichten, en een bezoek aan een heel lekkere bakkerij (met dank aan de Duitsers!) van Namibië, midden in de woestijn.

DSC04972 DSC04974 DSC04991DSC04997

DSC05018

Swakopmund

DSC05013

In Swakopmund hebben we, behalve een wandeling door het stadje, uit eten gaan en boodschappen doen, een ‘Living Desert’ tour gedaan: de woestijn in op zoek naar levende wezens, zoals vogels, kevers, slangen, schorpioenen, gekko’s en hagedissen. Daarnaast werd ons ook van alles uitgelegd over het ontstaan en de ontwikkeling van de woestijn en de verschillende kleuren zand.

DSC05031

Verschillende kleuren zand

DSC05052DSC05033

Gekko (is bijna doorzichtig en kan niet tegen zonlicht)

Woestijngekko (is bijna doorzichtig en kan niet tegen zonlicht)

Gecko kruipt snel weer weg

Gekko kruipt snel weer weg

Pofadder

Pofadder

DSC_0994

Pofadder graaft zich bijna onzichtbaar in en wacht op z’n prooi…

Hagedis (sand jumping lizard) met heel sterke kaken (als afweermechanisme) die zich ook met één sprong onder het zand kan verstoppen

Hagedis (sand jumping lizard) met heel sterke kaken (als afweermechanisme) die zich met één sprong onder het zand kan verstoppen

DSC05065

Nog een duin beklommenDSC05072

Spitzkoppe

Vanaf Swakopmund rijden we via de Skeleton Coast naar Spitzkoppe. De kust heet zo omdat deze heel ruig is en er veel schepen zijn gestrand.

DSC05081 DSC05088

Spitzkoppe bestaat uit een paar heel grote rotsformaties die uit het – verder vlakke – landschap steken. Voor ons één van de hoogtepunten, omdat het ontzettend mooi (en heel rustig) was. De camping waar we verbleven was heel basic (geen stromend water) met de dichtstbijzijnde buren 100 meter verderop. Prachtig!

Spitzkoppe van een afstand

Spitzkoppe van een afstand

Onze kampeerplek ergens in het midden

Onze kampeerplek ergens in het midden

DSC05107

Net zoiets als Arches NP

DSC05111 DSC05113

DSC_0079

DSC_0104

Braai en zonsondergang op onze campingplek

Braai en zonsondergang op onze campingplek

DSC_0089

Primitief kamperen

IMG_1842

Ontbijt met uitzicht

Ontbijt met uitzicht

Etosha Nationaal Park

Vanaf Spitzkoppe reden we, via een korte stop in Outja (waar we genoten van een camping met zwembad en een heerlijke Duitse bakery) naar Etosha Nationaal Park. Etosha is een park in het noorden van het land en bestaat grotendeels uit een enorme zout(water)pan die het grootste deel van jaar droog staat, met daaromheen ‘groen’. Het park is berucht om het (witte) stof dat werkelijk overal op en in gaat zitten. De reden dat mensen hier toch naartoe gaan (en wij ook) is dat er heel veel wilde dieren wonen, die je goed kunt bekijken vanaf één van de vele ‘waterholes’ waar ze komen drinken. En het landschap is ook best bijzonder. En omdat het warm was, konden we bij onze camping ook genieten van het zwembad. ’s Ochtends een wild drive door het park, ’s middags relaxen bij het zwembad en ’s avonds picknicken bij het watergat; prima dagbesteding!

DSC05136

Typisch Etosha landschap

DSC_0174 (1)

Zebra’s, springbokken, een giraf en een struisvogel bij een waterhole in het park

DSC05176

Zebra’s hebben hier een goede schutkleur

DSC_0276 DSC_0279

DSC05185

Heel veel olifanten bij de waterhole bij onze camping (zo’n 40 in totaal)

DSC05191

Als er een groep bij komt…

DSC05192

…gaat een andere groep weg

DSC05198

Zo dichtbij kun je zitten

DSC05201

Honeybadger, uit ervaring weten we dat dit nachtdieren zijn… (vlak naast onze tent de afvalemmer plunderen voor eten)

DSC05215

Kudu’s

Ook aan mooie vogels geen gebrek

Ook aan mooie vogels geen gebrek

DSC05251

Neushoorn bij de waterhole

DSC05269

Omdat zonsondergangen altijd mooi zijn…

DSC05312

Meerkatten op een verlaten termietenheuvel

Naar Windhoek

Vanaf Etosha reden we in twee dagen naar Windhoek. We maakten een stop bij de grootste meteoriet ter wereld in Hoba. Anneke had iets groters verwacht, maar het was wel een unieke ervaring.

DSC05321

Frans bij de meteoriet

Ook stoppen we bij de derde wijngaard in Namibië, en de leukste wijngaard die we ooit bezocht hebben! Helemaal niet toeristisch, midden in een groen, zonnig dal, familiebedrijf met vader & zoon die met veel passie wijn maken, waar wij totaal onverwachts op de stoep stonden maar wat geen enkel probleem was, er vier flessen opengingen en ook best op mochten, en we de lekkerste shyrah van zuidelijk Afrika proefden! Met veel plezier en na een paar uur kletsen en drinken kochten we een aantal flessen.

DSC05326

Waar de druiven groeien

DSC05330

Met vader wijnboer (die ook arts was in het dorp)

De flessen moesten nog even gelabeld worden

De flessen moesten nog even gelabeld worden

In Windhoek, waar we een paar dagen verbleven, genoten we weer van de luxe die een stad te bieden heeft: een mooie kamer in een gezellig hostel met leuke andere reizigers, grote supermarkten, lekkere eetgelegenheden. We deden een stadstoer en rustten uit bij het zwembad.

Ons hostel, met onze kamer daarboven met balkon

Ons hostel, met onze kamer daarboven met balkon

DSC05339

Windhoek

DSC05349

Parlementsgebouw

DSC05356

Uitzicht van parlement op stad, met Duits kerkje

Museum gebouwd door de Noord-Koreanen

Museum gebouwd door de Noord-Koreanen

DSC05360

Koloniaal gebouw

IMG_1869

Lekker eten en drinken bij de wijnbar

Vanaf Windhoek reden we naar een plaatsje vlakbij de grens met Zuid-Afrika, via onze laatste grindweg (in Namibië).

DSC05372

Veel mensen vragen ons hoe het gaat, wat we nu doen en wat we precies gaan doen in de toekomst. Dus hierbij een update over de stand van zaken in ons leven!

Wat er gebeurd is

Na bijna twee maanden rondreizen in Zuid-Afrika concludeerden we dat we ons er erg thuis voelen en er graag willen gaan wonen. We hebben lang getwijfeld over waar we dan precies willen gaan wonen, maar uiteindelijk hadden we allebei sterk het gevoel om in Johannesburg te gaan wonen. We zouden ook prima in andere steden kunnen wonen, maar Johannesburg lijkt een goed startpunt, omdat het o.a. meer mogelijkheden voor werk biedt en omdat Frans daar ook al connecties had voor een baan.

johannesburg-south-africa-safari-tours.jpg.1920x506_default

Johannesburg (Bron: www.andbeyond.com)

Anneke is sinds 21 juli weer in Nederland en Frans sinds 8 augustus. Anneke kwam eerder terug om bij de bruiloft van een goede vriendin te zijn en kon alvast naar de Zuid-afrikaanse ambassade voor het regelen van visumformulieren, en Frans bleef langer in Zuid-Afrika om de benodigde documenten te krijgen en een baan te regelen. Bijna drie weken zonder elkaar was best even wennen na bijna zes maanden vrijwel altijd samen te zijn, maar het was ook wel even goed, en voor dingen regelen kwam het ook goed uit. Vrij snel na aankomst in Nederland had Frans een baan-aanbod bij een leuk bedrijf in Johannesburg en konden we al onze documenten voor de visumaanvraag bij elkaar verzamelen.

Nu

Sinds 15 augustus en tot 8 oktober wonen we in een appartementje in Utrecht. (We wilden wel in Amsterdam, maar dat was onbetaalbaar.) Het is heel fijn om even op één plek te wonen (met iets meer dan de inhoud van onze rugzak) en ons eigen plekje te hebben. Tegelijkertijd werkt Frans fulltime in Amsterdam als ICT-zzzp’er, wat naast dat hij het leuk vindt, ook heel fijn is voor onze financiële situatie. Anneke gebruikt deze tijd om zaken te regelen en uit te zoeken, zoals o.a. het verschepen van onze spullen. Daarnaast runt zij het huishouden 😉

IMG_2030

Ons appartementje

Omdat we nu voor enige tijd in Nederland zijn, kunnen we volop genieten van vrienden en familie zien, en andere geneugten van Nederland: zomers weer, terrasjes (in Amsterdam), heel makkelijk lekker & gezond (uit) eten, fietsen, een goedwerkend OV-netwerk, online shopping, echte kokosmelk, etc. 🙂

IMG_2009

Genieten van Nederland

Visumperikelen

Afgelopen dinsdag hebben we onze visumaanvraag voor Zuid-Afrika gedaan bij de ambassade in Den Haag. Dit had wat voeten in de aarde. De informatie die je krijgt van de ambassade voor de visumaanvraag is erg onduidelijk, regelmatig onbegrijpelijk en soms tegenstrijdig met de informatie van de immigratiedienst in Zuid-Afrika. Tel daarbij op onvriendelijke medewerkers die je niet graag willen helpen en net doen alsof wij achterlijk zijn, en je kunt je voorstellen dat onze tripjes naar de ambassade (vier in totaal) niet altijd even plezierig waren. Daarbij kwam dat we met baan-aanbod direct een visum voor vijf jaar hadden kunnen aanvragen, ware het niet dat de desbetreffende diplomaat het contract van de werkgever in Zuid-Afrika niet accepteerde en de werkgever weigerde deze aan te passen, omdat dat volgens de Zuid-Afrikaanse wet zeer ongunstig voor hen zou zijn. Heerlijk, hier tussen zitten en er niets aan kunnen doen. Behalve dan maar een visum zónder baan-aanbod aanvragen, maar dat betekent dat we maar voor één jaar in eerste instantie kunnen aanvragen en dan snel moeten verlengen als we eenmaal in Zuid-Afrika zijn. En als we dit van tevoren hadden geweten, hadden we ons de moeite van een contract kunnen besparen en veel eerder de aanvraag kunnen doen… Maar goed, al doende leert men, en iedereen had ons al gewaarschuwd dat het vervelend zou zijn. Bovendien kan een beetje geduld leren geen kwaad als je naar een land verhuist waar niet altijd alles netjes en efficiënt geregeld is 😉 Nu is het ongeveer een maand wachten op ons visum, dat we hopelijk gaan krijgen!

Ambassade (Bron: zuidafrika.nl)

Ambassade (Bron: website ambassade)

Wat gaan we doen

Als alles goed gaat, vliegen we op 24 oktober naar Johannesburg, waar Frans dan per 1 november gaat werken in fulltime dienst als software developer. Voor die tijd willen we de spullen die we nog hebben gaan verschepen, en die komen dan hopelijk 6-8 weken later aan. Eenmaal in Zuid-Afrika valt er ook genoeg te regelen: een bankrekening, een ID-nummer, een auto, een (huur)huis, huisraad kopen etc. We zijn nog lang niet klaar, maar we doen het stap voor stap. Daar zal Anneke zich dus in eerste instantie mee bezig gaan houden. Omdat Anneke meegaat als ‘accompanying spouse’, mag ze niet werken, maar gelukkig kan ze wel dingen regelen 😉 (Als we, hopelijk na een paar jaar, een permanente verblijfsvergunning hebben, mag Anneke wel gaan werken en hoeven we ook niet perse in loondienst te werken.)

Het is al weer even geleden dat we in Namibië waren (22 juni tot 6 juli), maar omdat het zo’n ontzettend mooi land is, willen we we jullie de foto’s niet onthouden. Enjoy!

Naar Namibië

De rit van Kaapstad naar Namibië duurde iets langer dan gepland: ruim 12 uur, dankzij wegwerkzaamheden, een zoektocht naar eten en een ingewikkelde grensovergang. Maar het was wel heel mooi en bijzonder, omdat we enorme veranderingen in het landschap zagen: van zeer groen, bewoond, vochtig en koud naar zeer droog, onbewoond, zonnig en warm (in ieder geval overdag).

DSC_0287

Groen ten noorden van Kaapstad

DSC_0329

Vlak voor zonsondergang over de grens van Namibië

We moesten het laatste stuk, toen de asfaltweg ophield te bestaan, in het donker rijden. Voordeel: de zonsondergangen zijn fantastisch mooi en daar konden we dus optimaal van genieten, omdat we omringd werden door niets anders dan woestijn.

DSC_0332

Kleurrrijke zonsondergang in de woestijn

Fish River Canyon en omgeving

Fish River Canyon is de Grand Canyon van zuidelijk Afrika, dus daar moet je een keer geweest zijn. Midden in de woestijn, in het zuiden van Namibië, heeft de rivier een enorme canyon gecreëerd.

DSC04456

DSC_0382

DSC04471

DSC04460

DSC_0372

Wij verbleven ‘vlakbij’ (1,5 uur rijden), bij Ai/Ais hot springs. De hot springs bestonden vooral uit een lauwwarm zwembad, maar de camping was prima. In Namibië hebben we heel veel gekampeerd, omdat de natuur prachtig is en je er zo meer van kunt genieten, het nooit regende, accommodatie in de parken heel duur was en kamperen heel betaalbaar, en we dan beter konden bbq-en 😉 Een tent en slaapspullen hadden we bij ons, maar gedurende de reis hebben we iets meer (kook-)kampeerspullen gekocht.

DSC_0405

Camping Ai/Ais

De weg tussen de Canyon en onze camping was prachtig.

DSC_0344

De canyon met ergens veel lager de rivier.

DSC_0394

DSC_0392

DSC_0390

Klein-Aus Vista

Vanuit Ai/Ais reden we, via de Oranje Rivier, naar Klein-Aus Vista. Langs deze rivier, die nooit droog staat omdat het water vanuit Drakensberg komt, worden druiven verbouwd. Omdat dit de warmste plek is op het zuidelijk halfrond worden hier altijd 2-3 weken eerder de druiven geplukt dan op de rest van het zuidelijk halfrond. De eerste (verse en dure) druiven die wij dus in ons voorjaar in NL in de schappen hebben liggen, komen hier vandaan (per vliegtuig). De man die dit verzonnen heeft is miljonair. De woningen van de plukkers van de druiven laten zien dat de plukkers dat niet zijn.

Oranje Rivier

De camping bij Klein-Aus Vista is prachtig en we gaan voor het eerst braaien op hout! (Met wat hulp van een zeer behulpzame Zuidafrikaan. En bbq-spullen konden we lenen van een overland groep.) Elke zichzelf respecterende camping in Namibië verkoopt hout en vlees, en elke campingplek heeft een braai, dus braaien kan altijd 🙂

DSC04525 DSC04527 DSC04530

DSC04533

Prachtige zonsondergang vanaf onze campingplek

De volgende dag hebben we vanaf de camping een prachtige wandeling gemaakt.

DSC_0465

Uitzicht over de uitgestrektheid van de woestijn

 

DSC_0514

Op het terrein liepen (semi-)wilde paarden rond

Vanaf Klein-Aus Vista reden we richting Lüderitz, aan de kust. Onderweg lopen ‘wilde’ paarden rond. Achtergelaten door de Duitse militaire kolonisten aan het einde van de eerste wereldoorlog en verwilderd. Omdat het de laatste jaren te droog is, hebben de paarden te weinig te eten en worden ze bijgevoerd, omdat ze anders zouden uitsterven. Dat maakt dat de paarden niet meer zo wild zijn 😉

DSC04604

Paard met neus in auto op zoek naar eten

DSC_0536

We konden de paarden zelfs aanraken

Modderkunst onderweg

 

Lüderitz en Kolmanskop

Lüderitz is een plaatsje aan zee, met duidelijk Duitse roots, en we hadden drie redenen om hier te zijn: een supermarkt, de zee zien, en naar Kolmanskop, een verlaten diamantmijnstadje. Als bonus zagen we ook nog flamingos en verbleven we in een relaxed hostel.

DSC04666

Net alsof je je in Duitsland waant 😉

Flamingos

In het begin van de 20e eeuw werden er voor het eerst diamanten gevonden in het zuidwesten van Namibië. De Duitsers waren toen de ‘eigenaars’ van het land en hebben in een paar jaar tijd heel erg veel geld verdiend, omdat de diamanten letterlijk voor het oprapen lagen (ze zeiden dat je ze ’s nachts bij maanlicht kon zien schitteren) en omdat het allergrootste deel juwelen-kwaliteit had (in tegenstelling tot de meeste diamanten die alleen industrieel worden gebruikt). Daarom werd vlakbij Lüderitz, zo’n 10 km landinwaarts, midden in de woestijn, een diamantstadje gecreëerd om de diamanten te verwerken. Hier woonden rijke mensen, dus er werden grote huizen gebouwd, een entertainment zaal, een bowlingbaan, een groot ziekenhuis, een zwembad (met water dat uit zee aangevoerd moest worden), een ijsmakerij (voor de koelkasten), een tram (zodat de mensen niet van hun huis naar de winkels hoefden te lopen) en allerlei winkels, en men consumeerde elke dag kaviaar, champagne en andere uit Europa aangevoerde delicatessen. Drinkwater was op rantsoen omdat het van 200 km ver moest aangevoerd worden (eerst over zee en daarna nog over land). Na een paar jaar, met het aanbreken van de Eerste Wereldoorlog en daarna kwijtraken van het land aan Zuid-Afrika, kwam er een einde aan dit stadje en sindsdien wordt het (deels) overwoekerd door de woestijn, met overal zand. Dit maakt het een zeer fascinerende plek om te bezoeken!

DSC_0553

Kolmanskop midden in de zandwoestijn

DSC04652

De gym/entertainmentzaal is gerenoveerd

Het huis van de directeur

DSC04642

Van binnen

Het zwembad (echt heel groot!)

Het meest vervallen huis

Het ziekenhuis

Het ziekenhuis

Het ziekenhuis

Het ziekenhuis

De bowlingbaan

De bowlingbaan

Namib woestijn

Na Lüderitz was het weer tijd voor een aantal dagen natuur en middle of nowhere en gingen we richting de Namib woestijn. We reden in één lange dag naar Sesriem, met wederom prachtige landschappen en veel grind en zand. (We namen een weg die net iets buiten de gebaande wegen lag (letterlijk) en af en toe behoorlijk zanderig was. Eén keer kwam het zand zelfs tegen de onderkant van de auto aan en konden we alleen maar heel hard hopen dat we niet stil kwamen te staan en bleven we dus vooral rustig gas geven…)

DSC04704

De eerste gemsbok die we zagen

Onderweg zijn we nog gestopt bij een kasteel dat zo’n 100 jaar geleden door een Duitser gebouwd is. Wederom net alsof je je in Duitsland waant, ware het niet dat ze het gras continue moesten besproeien…

Duwisib Castle

DSC_0674

DSC04699

DSC_0679

’s Avonds hadden we een mooi plekje op de camping in Sesriem.

DSC04724

Sossusvlei

Sossusvlei is de bekendste attractie van Namibië en een absoluut hoogtepunt van elk bezoek aan zuidelijk Afrika: een heleboel, ontzettende grote, in allerlei kleuren zandduinen bij elkaar. Dus wij stonden vol enthousiasme voor zonsopgang op (in de bijna-vrieskou) om het spektakel van de zonsopgang over de duinen te aanschouwen, en ook nog een duin te beklimmen.

Zon komt op over de naderende duinen

Zon komt op over de naderende duinen

DSC04738

DSC04764

Ik kon het niet laten: wie had ooit gedacht dat een gemsbok zo zou poepen?

Ik kon het niet laten: wie had ooit gedacht dat een gemsbok zo zou poepen?

Dune 45

Dune 45 (als je goed kijkt, zie je mensen omhoog lopen)

Niet iedereen kan overweg met een 4WD op zandwegen...

Niet iedereen kan overweg met een 4WD op zandwegen…

 

Wij namen de shuttle op het laatste stukje weg dat alleen voor 4WDs was

Wij namen de shuttle op het laatste stukje weg dat alleen voor 4WDs was

DSC04797

Duinlandschap

DSC04809

De hoogste duin (“Big Daddy”) zijn we opgelopen (maar niet helemaal naar de top die ruim 300 m hoog is)

 

Uitzicht over heel veel duinen

DSC_0759

DSC_0757

Best een lastige klim door dat zand…

 

DSC_0779

De duin was heel groot

De duin was heel groot (de stipjes rechts zijn mensen)

DSC04836

Vanaf een hoog stuk rolde Frans naar beneden. Anneke koos voor de optie zonder al te veel zand overal ;)

Vanaf een hoog stuk rolde Frans naar beneden (aan de zijkant van het pad, recht naar beneden). Anneke koos voor de optie zonder al te veel zand overal 😉

DSC_0783

 

DSC04878

DSC_0791

DSC04866

 

"Big Mama"

“Big Mama”

DSC_0821

We houden jullie goed op de hoogte van onze reisavonturen, maar hoe zit het nu eigenlijk met onze emigratieplannen voor Zuid-Afrika? Daarover nu een update.

Het traject voor ons om in Zuid-Afrika te kunnen gaan wonen en werken bestaat uit vier stappen:

  1. Frans moet zijn diploma laten evalueren door de SAQA, de South African Qualifications Authority.
  2. Frans kan vervolgens lid worden van de IITPSA, een soort van overheidsberoepsvereniging voor IT-professionals.
  3. Als Frans lid is, kan hij door hun een ‘critical skills assessment’ laten doen voor zijn vaardigheden, opleiding en ervaring.
  4. Als Frans z’n critical skills erkend zijn, kunnen we de visumaanvraag doen: hij voor een ‘critial skills’ visum en Anneke (tegelijkertijd) voor een ‘accompanying spouse’ visum.

Frans dacht voor stap 1 alles correct en volledig aangevraagd te hebben, begin december 2015. Normaal duurt de beoordeling ongeveer 3 werkweken, maar dankzij de lange kerst- en nieuwjaarsvakantie die ze in Zuid-Afrika genieten, hoorden we de uitslag pas terwijl we al op reis waren. En helaas, de aanvraag werd afgekeurd. Waarom? Omdat Frans een onjuiste checklist had gevonden op internet… Frans waagde er een telefoontje aan om het uit te leggen met het verzoek de kosten hiervoor terug te krijgen, maar nee, daar was geen sprake van. We liepen tegen een muur van bureaucratie aan, met vooral veel standaardantwoorden en onbegrijpelijke regels. En we waren nog maar bij de eerste stap. We realiseerden ons wel: dit gaat een traject met een heel lange adem worden.

Vol goede moed gingen we aan de slag met de juiste checklist. Hiervoor blijken we het originele diploma van Frans (niet een kopie) nodig te hebben. En die lag, jawel, in één van de vele dozen in onze opslag in Amsterdam. Gelukkig hadden we in een helder moment voor vertrek een reservesleutel van de opslag aan Anneke’s ouders gegeven en die waren bereid, met duidelijke instructies, dit diploma op te halen, wat gelukkig heel makkelijk ging.

Inmiddels waren we er ook achter gekomen dat post, zelfs wanneer aangetekend, niet altijd Zuid-Afrika bereikt. Dus wat te doen met het diploma? Deze gaan we, ondanks de hoge kosten, laten opsturen via FedEx: veel betrouwbaarder en veel sneller.

We wilden de aanvraag van stap 1 opnieuw doen, en een vriendin was bereid dit voor ons te doen, terwijl wij op reis zijn. We hadden ook een gewaarmerkte kopie van Frans’ paspoort nodig. Deze kun je bij elke Nederlandse ambassade halen, dus vandaar dat we een tripje naar de ambassade maakten in Kampala. Met nog enkele formulieren hebben we dit (aangetekend) opgestuurd naar Zuid-Afrika, maar na ruim drie weken geeft track-en-trace nog steeds aan dat het pakketje in Kampala ligt… Zucht, de post in Afrika is niet te vertrouwen.

Omdat het allemaal zo moeizaam gaat, hebben we besloten zelf naar Zuid-Afrika te gaan en stap 1 te doen. Daarom vliegen we volgende week, op 12 mei, naar Johannesburg! We kunnen dan alle documenten zelf invullen, regelen en verzamelen, en het pakketje uit Nederland via FedEx zelf ontvangen, en dan alles persoonlijk inleveren bij het kantoor in Pretoria. Zo weten we in ieder geval dat het aankomt.

De drie weken waarin we dan moeten wachten op antwoord, gebruiken we om rond te reizen in Zuid-Afrika en te genieten van wat westerse luxe 🙂 (wat ook één van de redenen is dat we nu graag naar Zuid-Afrika willen). Als dan het positieve antwoord komt, kunnen we ook weer zelf, ter plaatse, stap 2 in gang zetten. De goedkeuring hiervoor laat maximaal een maand op zich wachten. In de tussentijd willen we rondreizen in zuidelijk Afrika. En tot zover onze plannen 🙂 We willen in ieder geval in de regio blijven totdat we voor de visumaanvraag naar Nederland moeten. Maar aangezien onze plannen soms per week veranderen, kan dat ook zomaar anders lopen 😉

 

Bij onze voorbereidingen voor reizen in Oost-Afrika sprong voor Anneke het Rwenzori-gebergte eruit: de hoogste bergketen van Afrika, niet te hoog, met veel en prachtige uitzichten en heel diverse en interessante begroeiing. De Kilimanjaro mag dan wel de hoogste berg van Afrika zijn, maar die staat op zichzelf en is daarmee qua uitzichten en diversiteit minder interessant. Omdat Frans ook van bergen en wandelen houdt, wilden we dus graag gaan wandelen in deze bergen. Nu is het helaas zo dat als je daar maar 1 dag gaat wandelen je niet zoveel ziet, omdat het pas op grotere hoogte interessant wordt. De standaardwandeling is 6 dagen, waarbij je een heel circuit aflegt en eventueel de hoogste piek kan beklimmen. 6 dagen op grote hoogte wandelen onder primitieve omstandigheden in het regenseizoen (dus soms knie-diep in de modder) leek ons niet erg verstandig. Gelukkig is er ook een 3-daagse tocht, waarbij je iets minder hoog gaat, maar nog wel het e.e.a. aan begroeiing en uitzichten ziet. Na veel wikken en wegen (wandelen in Oost-Afrika is niet goedkoop) en de verschillende opties overwegende, besloten we de 3-daagse Mahoma-wandeling te doen met dezelfde gids als waar we eerder mee naar de kratermeren waren geweest: we kenden hem inmiddels, hij is niet zo’n leuteraar als sommige gidsen, en zijn prijs zat behoorlijk onder die van andere aanbieders.

Dag 1

Afrikaanse "organisatie" aan het werk

Afrikaanse “organisatie” aan het werk

De planning was: om 8 uur weg uit Fort Portal, 9:30 aankomen bij het begin van de wandeling, 10 uur gaan lopen. Nu weten we inmiddels dat je een Afrikaanse planning niet al te letterlijk moet nemen. Het was uiteindelijk na 11 uur toen we bij het UWA-kantoor aankwamen waar we onze ranger-met-geweer (het kan zijn dat je onderweg agressieve bosolifanten tegenkomt en die moeten met geweer worden afgeschrikt) en porters (draagjongens) aantroffen. Het was iets voor twaalven toen we konden gaan wandelen.

De start van onze wandeling

De start van onze wandeling

Onze spullen voor de overnachting lieten we achter; die zouden de porters onderling verdelen en samen met alle andere spullen — kookwaar, eten — naar boven dragen. Ze lopen sneller dan wij, dus ze zullen ons inhalen en eerder aankomen dan wij, werd ons verzekerd.

Porter aan het werk -- ze dragen tot 30kg(!) per persoon

Porter aan het werk — ze dragen tot 30kg(!) per persoon

Na het inpakken van de lunch begonnen we aan de hike. De eerste etappe zou ons brengen van 1600m naar bijna 2700m hoogte. Dat ging, na een kort stuk vlak lopen, voornamelijk met een lange aaneenschakeling van haarspeldbochten. Niet het leukst om te lopen, maar de uitzichten die we af en toe hadden maakten veel goed. We liepen voornamelijk door bos: niet heel veel mooie uitzichten, maar wel heel veel schaduw, wat erg fijn was.

Eerste stuk van de wandeling

Eerste stuk van de wandeling

Mooie uitzichten

Mooie uitzichten

In het dal de Mubuku-rivier

In het dal de Mubuku-rivier

We maakten goed vaart en rond 16 uur bereikten we het Omuka Kizza kamp waar we de nacht zouden doorbrengen. En net op tijd, want de lucht trok dicht, het werd donker en het begon te stortregenen. De porters, die eerder dan wij zouden aankomen en een vuurtje zouden beginnen en beschutting tegen de regen zouden opzetten, waren nog onderweg. Dus wij maar wachten onder het afdakje van het toiletgebouw (met bijbehorende luchtjes). Met de regen werd het ook heel koud, dus we stonden te bibberen. Overigens had dit kamp geen stromend water. Sanitair was dus een hurktoilet, wassen deed je met vochtige doekjes, tanden poetsen met een fles water en handen schoonmaken met desinfect…

Schuilen voor de regen

Schuilen voor de regen

Een goed uur later kwamen de eerste porters aan. De porter die het zeil zou brengen voor de provisorische party-tent was echter later vertrokken, dus daar moesten we nog op wachten. Rond 18 uur hadden ze een vuurtje aan de gang en stond de Afrikaanse partytent. Rond die tijd stopte het ook met regenen, zodat wij onze tent konden opzetten.

Kamp opzetten in de regen

Kamp opzetten in de regen

Frans is gaan liggen en is vanwege migraine die avond, behalve om z’n tanden te poetsen, de tent niet meer uitgekomen. Anneke heeft genoten van een op een vuurtje bereide groente-curry en had interessante gesprekken met de gidsen bij het kampvuur.

Koken op een vuurtje

Koken op een vuurtje en houtskool

Dag 2

De volgende dag zou de langste dag worden. Eerst verder omhoog klimmen naar Lake Mahoma, op ruim 3000 meter. Dan door naar het Nyabitaba-kamp waar we de tweede nacht zouden doorbrengen. De dag begon helder, waardoor we, als er een uitzichtpunt was in het bos, konden genieten van bergpieken.

De Portal Peaks

De Portal Peaks

Al gauw bereikten we onze tweede “vegatation-zone”, de bamboe-zone. De klim was behoorlijk zwaar, en we konden voelen dat we inmiddels rond de 3000 meter aan het lopen waren: minder zuurstof, dus eerder moeie benen.

In de bamboe-zone

In de bamboe-zone

Even een bamboe-blokkade opruimen...

Even een bamboe-blokkade opruimen…

De route leidde ons over verschillende (lager gelegen) riviertjes, met de bijbehorende drassigheid en serieuze modder. Onze schoenen werden behoorlijk vies, en toen Frans een verkeerde stap zette, zat hij bijna tot aan z’n knieën in de modder. Het laatste uur vóór de lunch leidde door een drassig gebied met minder hoge begroeiing: een klein stukje “heather-zone”, met o.a. uit de kluiten gewassen heide. De begroeiing was wel heel bijzonder! Alsof je in een andere wereld kwam.

In de heide-zone

In de heide-zone

Door een modderig stuk

Door een modderig stuk

Modderig maar mooi!

Nat maar mooi!

DSC03599

Toen we aankwamen bij het Mahoma-meer, waar we ook zouden lunchen, begon het net te regenen. De porters zetten weer een schuiltent voor ons op zodat we onze lunch droog zouden kunnen eten en begonnen het eten voor de lunch te koken. Ondertussen zijn we naar het meer gelopen voor wat foto’s. Het meer wordt omringd door bergen, maar die kun je vanwege de bewolking niet zo goed zien…

Lake Mahoma

Lake Mahoma

Lake Mahoma

Lake Mahoma

Na een zware ochtend konden we een warme maaltijd goed gebruiken!

Lunch bij het Mahoma-meer

Lunch bij het Mahoma-meer

De regen hield op, onze buikjes waren weer vol en we konden er weer tegenaan voor de laatste paar uur van de dag.

Uitzicht terwijl we langs Lake Mahoma liepen

Uitzicht terwijl we langs Lake Mahoma liepen

DSC03622

Nog meer bamboe

DSC03625

Uitzicht op bergpieken

DSC_0143

Lol met “lichen”, een soort (korst)mos dat in het bos groeit

DSC03633 DSC_0129 DSC_0146

Eerder dan verwacht kwam het kamp in zicht! Dit kamp had ook een blokhut met tafels en stoelen, zodat we lekker droog konden zitten. En het had stromend water! En een douche, die weliswaar ijskoud was, maar na 36 uur niet te hebben gedoucht kijk je daar niet zo op.

Een douche!

Een douche!

Dag 3

De volgende ochtend hadden we vanaf het kamp een prachtig uitzicht van de opkomende zon over de Portal Peaks.

Portal Peaks

Portal Peaks

De laatste etappe was maar een paar uur lopen en grotendeels bergafwaarts. We kruisten twee rivieren, de Mahoma en de Kyoho, via een tweetal hangbruggen.

DSC03696

DSC_0317

Wandelen langs de rivier

Wandelen langs de rivier

In het laatste stuk van de wandeling komen kameleons voor en onze gids heeft er een aantal gespot, waaronder de bijzondere kameleon met drie horens.

Kameleon met drie horens

Kameleon met drie horens

Vrouwtjes-kameleon

Vrouwtjes-kameleon

En toen zat het er op! We hadden heel mooie drie dagen gehad, waarbij het afzien best meeviel, en vooral voor Anneke smaakte het naar meer. Wellicht dat ze in het droge seizoen nog een keer het hele 6-daagse circuit gaat doen. We hebben heel veel geluk gehad met het weer, dat we vooral droog konden lopen, genoeg uitzichten hadden, en alleen tussendoor wat buien hadden!

Gehaald!

Gehaald!

Gehaald!

Gehaald!

In de gietende regen en vervolgens hete zon reden we naar het warme en droge Kasese waar we nog twee nachten in een comfortabel hotel hebben doorgebracht om bij te komen, een uitgebreide douche te nemen en onze kleren te (laten) wassen.

Vanuit Kampala namen we een bus naar Fort Portal. Fort Portal is een prettige, niet al te grote plaats met een handige ligging voor als je kratermeren wilt bezoeken, chimpanzees in het wild wilt zien en wilt genieten van uitzicht op de Rwenzori bergen. Qua hotels en restaurants hebben ze ook genoeg aanbod. We vonden een rustig, niet duur hostel, met warme douches en prachtig uitzicht, waarvan de winst naar een weeshuis gaat; prima dus!

Uitzicht op de Rwenzori bergen naast ons hostel

Uitzicht op de Rwenzori bergen naast ons hostel

Uitzicht vanuit ons hostel

Uitzicht vanuit ons hostel

We aten elke dag bij een heel erg goed restaurant, met – hoe kan het ook anders – Nederlandse eigenaren: grote porties, goed op smaak, veel variatie en fijne prijzen. En ze maakten hun eigen melkproducten van lokale melk: echte goede kaas (heerlijk op pizza en in lasagne!), yoghurt en kwark. Genieten! Hadden om die reden wel altijd in Fort Portal willen blijven 😉

Chimpanzees

De eerste dag gingen we op weg naar Kibale Nationaal Park: een regenwoud-park waar chimpanzees in het wild wonen. ‘Wild’ is enigszins relatief: wilde chimpanzees rennen heel hard weg voor mensen, maar deze waren getraind om dat niet te doen. Verder leven ze geheel als wilde dieren. Omdat het nu regenseizoen is, regent het elke dag wel, maar meestal is het grote delen van de dag droog. Echter niet de dag waarop wij urenlang door het bos moesten lopen op zoek naar chimpanzees…het regende de hele middag. Maar niet getreurd, we hadden er heel veel zin in, Anneke was weer hersteld van haar buikloop, en de kans om chimpanzees te zien was bijna 100%, dus we gingen vol goede moed op weg.

Op zoek naar chimpanzees

Op zoek naar chimpanzees

En we werden beloond! We hoorden de chimpanzees eerst: erg indrukwekkend! En vervolgens zagen we ze boven in een boom zitten eten. Gaaf!

Fruit-etende chimpanzee in boom

Fruit-etende chimpanzee in boom

Chimpanzee hangt in boom

Chimpanzee hangt in boom

Na enige tijd kwamen ze naar beneden en verplaatsten ze zich over de grond. We volgden er één en toen begon de echte ’trekking’: door struikgewas, over niet-bestaande paden, in de stromende regen, en flink doorlopen om hem niet kwijt te raken!

Achter de chimpanzees aan

Achter de chimpanzees aan

Op een gegeven moment ging de chimpanzee op de grond zitten eten. Toen konden we heel dichtbij komen en hem goed bekijken (en hij ons). Echt een heel bijzonder moment om maar een paar meter naast een wilde aap te staan en te kijken naar een dier waarmee we 98% van onze genen delen 😉

Etende chimpanzee in de struiken

Etende chimpanzee in de struiken

Chimpanzee die naar ons kijkt

Chimpanzee die naar ons kijkt

Het had zo erg geregend dat ze weg terug veranderd was in een moddermassa. We kregen een lift van een vrachtautootje met vierwielaandrijving, maar die had er af en toe ook moeite mee. We snappen nu wat ze bedoelen als ze zeggen dat sommige wegen in het regenseizoen onbegaanbaar worden!

Vrachtauto die niet meer goed op de (modder)weg kan komen...

Vrachtauto die niet meer goed op de (modder)weg kan komen…

Kratermeren

De volgende dag was het weer gelukkig beter (en ging het pas in de loop van de middag regenen). We besloten naar de kratermeren te gaan. In de omgeving van Fort Portal bevinden zich tientallen kleine kratermeren die heel pittoresk zijn en er is ook een uitzichtpunt waarvandaan je meerdere meren, Kibale Nationaal Park en Lake Albert met daarachter Congo kan zien. We hebben gewandeld langs verschillende meren en zijn met de auto langs wat andere meren gereden.

Wij bij het eerste kratermeer

Wij bij het eerste kratermeer

Wandeling met mooie uitzichten

Wandeling met mooie uitzichten met links de Rwenzori bergen

DSC03475

Twee kratermeren met daarachter Kibale NP

Wij bij een van de vele kratermeren

Wij bij een van de vele kratermeren

Lake Albert en Congo erachter

Lake Albert en Congo erachter

Tijdens de wandeling langs de meren

Tijdens de wandeling langs de meren

Interessante begroeiing bij een kratermeer

Interessante begroeiing bij een kratermeer

 

Vanuit Kotido wilden we verder naar het noorden, naar Kidepo Nationaal Park. We wisten dat er openbaar vervoer zou gaan tot de plaats vlak voor het park, maar vanaf daar was het onduidelijk of we naar het park zouden kunnen reizen. (Ja, we hadden Maralal nog vers in ons geheugen, maar toch wilden we het proberen.) Terwijl we bijna zouden vertrekken met de ‘shared taxi’ naar Kaabong, liet onze host van het gasthuis ons weten dat er twee Nederlanders met eigen auto en chauffeur ‘in town’ waren en op het punt stonden te vertrekken naar Kidepo NP! Dus wij er op af, en ja, we mochten meerijden voor een heel redelijk bedrag! Het bleken een artsenvader en -zoon te zijn, waarbij de zoon een coschap in Uganda had gedaan, en we hadden onderweg leuke gesprekken.

Lees verder

Na Nairobi was het tijd voor een stukje natuur en lichamelijke activiteit. We hadden goede verhalen over Naivasha gehoord, dus besloten daar naartoe te gaan. Gelukkig waren we vanaf Nairobi met een paar uur in Naivasha. Naivasha ligt ook op ongeveer 2000 meter (met bijbehorend prettig klimaat) en is een klein stadje met een gelijknamig meer. We vonden een heel mooie, rustige camping direct aan dit meer, met apen, heel veel soorten vogels en nijlpaarden die ’s nachts naast onze tent kwamen grazen. (Omdat ze gevaarlijk kunnen zijn, zat er wel een elektrische omheining tussen de camping en deze dieren.) Er waren weinig andere kampeerders, dus we hadden de warme douches helemaal voor onszelf 🙂

Lees verder