Moshi

Moshi is dé plek om aan een Kilimanjaro-klim te beginnen. Wij besloten om dat niet te doen, met name omdat de park fee van $70 per dag buiten alle proporties is (waar dan nog de kosten van de wandeling zelf bovenop komen), en omdat Anneke geen zin had een week verschrikkelijk af te zien (voor heel veel geld) om dan te kunnen zeggen dat je de hoogste berg van Afrika hebt beklommen. Of zoals een paar Zwitsers zeiden: waarom zouden we heel veel geld beklimmen terwijl we thuis gratis veel mooier kunnen wandelen? We hoopten in Moshi een kortere wandeling te kunnen doen, maar het bleek dat er verder niets bijzonders te doen is in Moshi dan de paar keer per dag dat de wolken wegtrekken naar de berg kijken vanaf de 900m hoogte die Moshi telt. Als je gewoon een stukje wil hiken dan kan je de eerste dag van de Kilimanjaro-klim doen. Kost nog steeds $70 p.p. + gids en vervoer.

Gelukkig hebben we na enig zoeken op internet een lokale gids gevonden uit een nabij dorp waar een aardige waterval bij in de buurt ligt. In een halve dag kan je de waterval zien, het dorp bezoeken, en meteen kijken hoe ze daar koffie maken. En dat voor het enigszins normale bedrag van $20 p.p.

We hadden onze met onze gids, Emanuel, afgesproken bij een koffietentje in het dorp. We troffen hem aan met een flesje cola dat hij met moeite leeg kreeg. “Ik heb malaria, dit is het enige dat ik door m’n keel krijg.”. We waren verbaasd dat hij überhaupt nog een tour kon doen, maar het blijkt dat de lokale (volwassen) mensen net wat minder last hebben van malaria dan mzungus. We namen een dala dala naar Materuni, waar Emanuel was opgegroeid, om naar de waterval te gaan lopen.

Onderweg vertelde onze gids over de bloemen en planten. Onder andere over een bloem waar je hallucinaties van kreeg en die je niet naast je slaapkamerraam moest laten groeien. En we kwamen ook de boom tegen waar de kerstster aangroeit, die je in Nederland rond de kerstdagen in een kleine plantenpot zet.

Onderweg begon het te stortregenen. We besloten om eerst maar het koffie maken te bekijken en daarna naar de waterval te lopen. Maar zelfs het stukje naar het huis van de oma van onze gids waar dat zou gebeuren liet ons al behoorlijk doorweekt.

We kregen een demonstratie van alle stappen van het koffie maken, van koffiebes tot kopje koffie. Dit hadden we in Colombia ook al eens meegemaakt, maar hier ging het op z’n Afrikaans. De rauwe koffiebonen werden met de hand met een soort hele grote vijzel gestampt om de velletjes eraf te krijgen en om dat proces wat aangenamer te maken hebben ze een soort ritmisch liedje dat ze erbij zingen. Degene die stampt geeft het ritme aan en de rest roept elke maat twanga!, wat “stampen” betekent in het Chagga-taal (in dit dorp wonen mensen uit de Chagga-stam). Anneke mocht eerst stampen.

Toen kwam het zeven (ook een liedje voor), het roosteren, toen weer stampen (ander liedje) en tenslotte het brouwen (in een pan).

En toen hadden we een kopje superverse koffie! Het regende nog steeds en we begonnen het een beetje koud te krijgen, dus een kopje warme koffie was erg welkom. Zelfs Anneke vond het lekker!

Uiteindelijk werd het droog en was het hoog tijd om naar de waterval te gaan. Door de regen die net was gevallen was het allemaal een beetje modderig en oppassen geblazen. Het uitzicht was daarentegen prachtig, met af en toe een blik op de piek van Kilimanjaro waar het nu wel helder was.

Uiteindelijk kwam de 90m hoge cascade in zicht.

Terug bij de weg bleek de laatste dala dala al weg waardoor we (met z’n tweeën) achterop één motorfiets terug naar Moshi moesten. Nogal een ervaring op de hobbelige, modderige bergweg, vooral voor Frans die weet hoe snel een motor onderuit kan gaan. Voor Anneke gold ‘ignorance is bliss’, dus die genoot van het ritje 🙂

Keniaanse kust

De volgende dag zijn we vroeg opgestaan omdat we naar een nieuw land zouden gaan: Kenya! Ons einddoel voor de dag was het kustplaatsje Diani Beach ten zuiden van Mombasa. Daarvoor hebben we achtereenvolgens genomen: een bus (8 uur inclusief grensovergang), een driewielmotortaxi (tuktuk), een veerpont (met heel veel mensen)…

…een minibusje, en weer een tuktuk. In combinatie met het warme, zweterige weer zorgde dat ervoor dat we vies en plakkerig aankwamen in Diani Beach. De koude douche en het zwembad bij de backpackers waar we gingen slapen kwamen als een godsgeschenk.

Doel van ons verblijf hier was om lekker uit te rusten, wat andere backpackers te ontmoeten (anders word je elkaar zo snel zat ;)) en te genieten van het strand. Dat lukte, behalve het eerste punt. Met luid schallende muziek tot na middernacht en lallende backpackers tot ver na middernacht en een tentje dat geenszins geluiddicht is, kregen we erg weinig nachtrust. Vragen of het wat zachter kon had geen effect, want ‘young people want to have fun’. Dat er maar vijf mensen fun hadden en de overige 30 niet vanwege slaapgebrek, was blijkbaar geen probleem. Maar goed, het strand was wel heel mooi en daar kon je overdag ook best goed slapen. Bovendien was er een heerlijk visrestaurant en hebben we leuke mensen ontmoet.

Na een paar nachten hielden we het voor gezien en besloten te verhuizen naar een ander hostel in Kilifi, ten noorden van Mombasa aan de kust, een eco-lodge met alleen maar positieve waarderingen op Tripadvisor en een groot aantal hippie-uitziende backpackers. Veelbelovend voor iets meer rust, dachten wij.

Bij het woord “eco-lodge” denken we altijd meteen aan het wat oudere Amerikaanse echtpaar dat we drie jaar terug op onze Antarctica-reis ontmoetten en waarvan de vrouw bij het horen dat wij naar Torres del Paine zouden gaan ons voorstelde: “You should stay at the Ecolodge! It’s beautiful.” De Ecolodge daar was een overdreven luxe resort ver boven ons backpackersbudget, dus de opmerking was ridicuul. Daarom is met een dik Amerikaans accent “We should stay at the Ecolodge” een gevleugelde uitspraak van ons geworden. Des te leuker dat we nu zelf in een zogenaamde “eco-lodge” zouden verblijven.

Ook dit hostel had een zwembad, een restaurant en een strand in de buurt. En helaas ook een bar, met harde muziek, en regelmatig lallende mensen tot diep in de nacht. Maar of het was net iets minder hard, of we waren er inmiddels aan gewend, of we waren te uitgeput, maar we wisten er redelijk doorheen te slapen. Het strand was wederom prachtig en volledig uitgestorven, met uitzondering van een enkele beach boy die iets probeert te verkopen. (Wil je prachtige, rustige stranden, ga naar Kenia!) Ook had dit hostel een keuken en een supermarkt in de buurt, zodat we regelmatig zelf hebben gekookt en heerlijk uitgebreid konden ontbijten.

 

 

 

In het hostel hebben we ook een paar leuke mensen ontmoet, waar we een paar dagen mee optrokken en wat erg gezellig was.

Ook kon je een sunset boottocht maken op een dhow, een lokaal zeilschip. Dat hebben we gedaan en was heel erg leuk! Erg interessant hoe zo’n zeilboot werkt (overstag gaan is echt heel bewerkelijk) en het was vooral heel mooi en gezellig. Zelfgemaakte cocktails drinken terwijl je over het water glijdt en de zon ziet ondergaan. Vervolgens zwemmen in het warme water en gezellig kletsen terwijl het langzaam donker wordt. En als het dan echt donker is, zwemmen temidden van lichtgevend plankton. Terwijl je boven je een prachtige sterrenhemel ziet, zie je in het water, waar je beweegt, allerlei “sterretjes” oplichten. Echt heel mooi en bijzonder!

 

Mombasa

De volgende dag vertrokken we naar Mombasa om daar nog twee nachten te verblijven, voordat we vandaar de bus zouden nemen naar Nairobi. Tijd om onze reis een beetje verder te plannen en te genieten van o.a. een mall met airconditioning (de kust was heel erg warm en vochtig!) en de laatste verse vis (voorlopig).